Een mens is niet een optelsom van lichaam en geest, maar een lichamelijk of belichaamd wezen. Wanneer jouw materiële lichamelijkheid niet past in jouw materiële context, worden je mogelijkheden ingeperkt. Zo worden zwarte lichamen vaker gehinderd in een witte wereld, moeten vrouwenlichamen afgeschermd en afgeremd worden in een misogyne wereld, passen dikke lichamen niet in een wereld die ingericht is voor gemiddelde lichamen, kunnen berolstoelde lichamen niet met de trap, en worden depressieve lichamen inert omdat hun wereld hen niet meer uitnodigt. Lichamelijkheid betekent inderdaad dat je altijd met iets of iemand verbonden bent.

Lichamen functioneren altijd in relatie tot andere lichamen en tot de omgeving. Toch is de opvatting nog gangbaar dat je lichamelijke problemen kunt oplossen door te focussen op tekortkomingen in het lichaam, in het denken of in het gedrag van individuen. "Als jij niet in de wereld past, dan moet jij er maar voor zorgen dat je er wel in past", lijkt het adagium van onze tijd. In haar lezing zal Jenny Slatman eerst kort uitleggen waar deze focus op het individuele vandaan komt en wat de tekortkomingen daarvan zijn. Vervolgens zal zij een nieuwe kijk op lichamelijkheid presenteren, welke zij beschrijft als "materialisme met gevoel". Om recht te kunnen doen aan de diversiteit van menselijke lichamen, moeten we de materiële relaties waarin de verschillende lichamen bestaan serieus nemen.